“Waar kom jij vandaan?”

Krulletjes, bruine ogen en een gebruide huid, er is geen rocket science voor nodig om te begrijpen dat ze niet naar mijn woonplaats vragen. Ik zit er niet mee, na 50 jaar in Nederland ben ik eraan gewend te moeten vertellen, dat mijn wieg in Suriname heeft gestaan. We leven nu eenmaal in een wereld waar alles samenhangt met waar je vandaan komt en op wie je lijkt. En dan is het prettig om daar een antwoord op te hebben. Willen we niet allemaal ergens bij horen?

wie ben ik? Waar hoor ik bij?

Ik ben een mix van vele culturen en ik draag het fier

Ja, ik ben er trots op omdat ik nog enige informatie heb over mijn ouders en mijn grootouders. Hoe is het als je ziet dat je anders bent dan de rest, maar dat niemand je wil of kan vertellen waarom dat zo is. Dat knaagt. Wat dat met mensen doet, zien we in de vele televisieprogramma’s over zoektochten naar biologische ouders, naar familie en DNA-tests die nu zelfs voor gewone burgers beschikbaar zijn.

Het is een emotionele zoektocht naar herkenning en erkenning.  Zoeken naar antwoorden op vragen als; op wie lijk ik, waarom konden ze niet voor mij zorgen? Uit deze vragen blijkt weer hoe ‘verlaten’ de zoeker zich voelt, hoe diep het zit. Vaak zijn ze getraumatiseerd. Hebben ze altijd al het gevoel gehad nergens bij te horen. De verwachtingen rond hun zoektocht zijn letterlijk hooggespannen.

We zoeken naar de feitelijke gegevens

Wat zeg je als moeder, wanneer je kind je na een jarenlange zoektocht eindelijk heeft gevonden?

Voor het eerst kan je weer je kind omhelzen. Een volwassene, een grote onbekende, jouw kind. Wat zeg je dan als moeder, wanneer je na een jarenlange zoektocht eindelijk bent gevonden? Verscheurd door schuldgevoel, verscheurd door schaamte, verscheurd door alle jaren niet weten hoe het je kind vergaat?

Welke moeder doet haar kind weg? Wat is het voor een vrouw? De zoekers hopen steevast dat het geen verstoting was, maar dat deze vrouw haar kind een beter leven wenste.

Feiten zijn vergeten en het verhaal dat de gevonden familie vertelt hoeft niet de waarheid te zijn. 

De persoonlijke geschiedenis is ingekleurd door emoties, door interpretaties van de gebeurtenissen en de tand des tijd. Feit blijft dat in de zoektocht naar antwoorden, troost vinden heel belangrijk is. Soms is het ook goed om wat je hoort te kunnen geloven en dan hoeft het niet direct de waarheid in de volle omvang van het woord te zijn.

De persoonlijke geschiedenis is ingekleurd

Het belangrijkste antwoord is immers wel gevonden. Op wie lijk ik? Waar kom ik vandaan? En als je die antwoorden vindt geeft het rust en heeft het vaak een helend effect.

Zie ook de website van het Centrum voor familiegeschiedenis.