De visagiste wil me even spreken, alles aan haar laat zien dat het ernstig is. Of ik even mee kan komen naar de make-up ruimte. Ik krijg nog net de gelegenheid om kennis te maken met mijn model, ook haar ogen verraden onheil.

We draaien die dag een productfilm voor een nieuw epileerapparaat. Dat betekent dat mijn model is voorbereid op een dag in de studio met weinig kleren om het lijf. En misschien ben ik op voorhand te streng geweest, maar ik had een duidelijke eis gesteld, dat ik geen stoppeltjes wilde zien.

En daar zit ze dan met haar benen onder de rode bultjes. Een allergische reactie op een ontharingsmiddel.

Ik heb het anders nooit, ik gebruik dit product altijd…

In mijn hoofd knarst en piept het, boos worden heeft geen zin, paniek is er al dus dat moet ik juist wegnemen.

Hoe kunnen we dit oplossen, deze woorden hoor ik heel beheerst uit mijn eigen mond ontsnappen. We moeten nu in oplossingen denken.  Gebruikte theezakjes op de plekken, zegt de visagiste. Terwijl ze samen de benen bedekken met theezakjes, ga ik naar de studio.

Dit heeft consequenties voor het verloop van de hele dag. Mijn draaischema kan de prullenbak in. Allen kijken ze naar mij, want als regisseur ben ik verantwoordelijk.

Nu komt het er op aan dat iedereen het volste vertrouwen houdt in een goede afloop. De crew op de set, de klanten, de producers, de acteurs, ze willen allemaal weten dat het goed komt.

Ik gooi het draaischema om;  de close-ups schuiven we, zover mogelijk, richting einde dag. De scènes zitten in mijn hoofd, maar ik moet er ook rekening mee houden dat we de set niet zomaar kunnen ombouwen, dat kost teveel tijd en alles moet af op deze ene draaidag. In overleg met de cameraman maken we een nieuw schema.