Verras de komende generaties met beelden van nu

15 jaar en in het verzet

Als 15 jarig meisje bracht mijn moeder kranten en voedselbonnen rond. Later zelfs wapens.

We ontmoeten elkaar op een feestje en raken aan de praat over mijn “Vertellen voor later”.  Terecht vertelt hij vol trots, over de verzetsdaad van zijn moeder. Zo’n verhaal van een vijftienjarig verzetsmeisje, ontstijgt het privéarchief, dat dient zelfs als nalatenschap voor onze vaderlandse geschiedenis. Gelukkig heeft hij, mede ook door zijn werk als journalist, een grote dosis historisch besef en laat hij de verhalen van zijn moeder vastleggen door een schrijfster. Ze is weliswaar op leeftijd, maar nog helder genoeg om te vertellen. Hij heeft er voor gekozen om het verhaal van zijn moeder op schrift vast te leggen. Helaas heeft de pen van de schrijfster meer vrijheid en kan ze het verhaal inkleuren. Persoonlijk geef ik daarom de voorkeur aan het vastleggen op film.

Bewegend beeld is zoveel indringender. Het doet wat met je als je de verhalen hoort uit de mond van de hoogbejaarde moeder en daar dan ook meteen een beeld bij ziet. Je hoort de kracht in haar stem, je hoort hoe ze haar woorden kiest en welke emotie het na al die jaren nog bij haar losmaakt.  

Daarnaast vertelt het beeld een extra verhaal. Haar hele voorkomen, hoe ze erbij zit en de inrichting van haar huis. Dat wat je ziet daar zijn geen worden voor nodig.

Natuurlijk hebben we niet allemaal zulke heroïsche anekdotes te vertellen. Juist de vaak kleine, op het eerste gezicht onbenullige verhalen, hebben veel waarde voor degenen die achterblijven. En voor hen die decennia later worden geboren is het een unieke bron van hun familiegeschiedenis.

Wacht niet tot de vragen komen, wees niet je eigen rechter en vertel!

 

Houd je verleden “levend”

Eigenlijk leg ik alles wel vast op film of foto. De films staan op schijf, maar een selectie foto’s vindt altijd een plekje in een fotoboek. Mijn zonen kunnen uren door deze fotoboeken bladeren, steeds weer hongerig naar de verhalen achter de plaatjes. Zij herkennen zichzelf en beleven zo hun vakanties opnieuw.

En of ze nu zo’n goed geheugen hebben, of dat het door die foto’s komt, hun herinneringen gaan tot ver terug in hun peutertijd. Ik weet zeker dat ze sommige plekjes van de foto’s, later ook met hun eigen kinderen zullen bezoeken, zodat ze de verhalen uit hun jeugd met hun eigen kroost kunnen delen. En zo is de cirkel rond.

Inmiddels kom ik er nu eindelijk aan toe om onze familiefilms te monteren. De films vertonen we dan bij speciale gelegenheden. Het zorgt voor hilariteit wanneer ik die, inmiddels volwassen, jongens en hun vrienden confronteer met de kinderstemmetjes en eigenaardigheden van toen.